Jet (38) is getrouwd en moeder van twee kinderen. Ze rookt. Meestal stiekem. Want eigenlijk schaamt ze zich dat het haar nog steeds niet is gelukt om te stoppen met roken. Als bij een vriendin van haar kanker wordt ontdekt, besluit ze dat het echt genoeg is geweest. Ze kan haar hoofd niet langer in het zand steken. Ze moet stoppen met roken. Nu. Meteen. Voorgoed. Op www.ikwilstoppenmetroken.nu blogt ze over haar ervaringen.
Dag 2
Oef, vandaag een mindere dag, zeg. Ik heb wel 40 keer aan een sigaret gedacht. Minstens. Overal zie ik rook opstijgen en mensen intens genieten van een sigaret. Bleh, ik voel gewoon jaloezie. Zij wel en ik niet.
Het moeilijkste moment was toen ik boodschappen ging doen. Ik liep prompt achter een vent die de lekkerste sigaret ever had opgestoken. Man, wat rook dat heerlijk. Ik was in staat om die kerel z’n peuk uit z’n hand te trekken.
Hier met dat ding!
Nicotine!
Nu!
Niet gedaan. Tuurlijk niet. Ik ben een bikkel.
Maar op zulke momenten heb ik het MOEI-LIJK!
WAAROM wilde ik ook alweer stoppen? Roken rules!
Gelukkig passeerde ik al snel een vrouw met een ranzige, verschrikkelijke rokershoest en een verlopen kop. Dank voor de reminder, prevelde ik. Daarom wilde ik stoppen. Ik was GOED bezig.
Denk aan goede dingen, Jet, zeg ik voortdurend tegen mezelf. Wees blij dat je niet meer hoeft, dat je niet naar rook meurt, dat je niet meer stiekem hoeft te doen, dat je je niet hoeft te schamen. Na zo’n riedel voel ik me alweer beter. Ietsje.
Na het avondeten, werd ik plotseling overvallen door een blij gevoel. Iets in mij kondigde een prachtig moment aan. Een hoogtepunt. Ontspanning. Een… sigaret.
Grmpfff!
Mijn blijdschap sloeg direct om in sipheid en teleurstelling. Wat suf eigenlijk. Het feit dat ik niet meer hoef te roken, zou me juist blij moeten maken. In plaats daarvan voel ik me tekortgedaan.
Het was al met al een lastige dag. En er zijn stoppogingen geweest waarop ik vanwege een moeilijke moment er gewoon de brui aan gaf. Doei. Ik ga lekker weer roken.
Maar vandaag niet.
Deze best lastige dag met veel momentjes van onrust en behoefte hebben we toch maar mooi doorstaan.
’s Avonds geef ik mijn meiden bij het slapen gaan een dikke kus. Het voelt goed te beseffen dat ik niet naar rook stink of hen tekort doe.
Ik ben blij.